Jakie są różne oceny ognioodporności folii ognioodpornej?

Folie trudnopalne są szeroko stosowane w branżach takich jak budownictwo, elektronika, transport, opakowania i architektura wnętrz, gdzie bezpieczeństwo przeciwpożarowe ma kluczowe znaczenie. Aby mieć pewność, że materiały te spełniają określone normy bezpieczeństwa, są testowane i klasyfikowane według różnych klas odporności ogniowej. Te klasy odporności ogniowej w ustandaryzowany sposób pozwalają zrozumieć, jak folia zachowuje się pod wpływem ognia — czy jest odporna na zapłon, tłumi płomienie, czy też przyczynia się do rozprzestrzeniania się ognia.

1. Klasyfikacja ogniowa UL 94 (Underwriters Laboratories, USA)
Norma UL 94 jest jedną z najczęściej stosowanych klasyfikacji ognioodporności materiałów z tworzyw sztucznych, w tym folii. Ocenia, jak szybko materiał gaśnie po zapaleniu i czy kapie z niego płonące cząstki.

Oceny UL 94 obejmują:
HB (spalanie poziome):
Najniższa ocena. Materiał pali się powoli w pozycji poziomej.
▪ Szybkość spalania musi być mniejsza niż 76 mm/min (dla grubości < 3 mm).

V-2 (spalanie pionowe):
Materiał przestaje się palić w ciągu 30 sekund; dozwolone są płonące krople.

V-1:
Materiał przestaje się palić w ciągu 30 sekund; mniej płonących kropli niż V-2.

V-0:
Najbardziej ognioodporna klasyfikacja pionowa.
▪ Palenie ustaje w ciągu 10 sekund bez płonących kropel.

5VA i 5VB:
Wyższy standard niż V-0, dla materiałów stosowanych w wymagających środowiskach.
▪ 5VA jest odporny na przepalenie; 5VB może pozwolić na małe dziury.

Typowe zastosowanie w foliach trudnopalnych:
UL 94 V-0 to najczęstszy wymóg dla folii opakowaniowych do elektroniki lub folii izolacyjnych stosowanych w sprzęcie elektrycznym.

2. NFPA 701 (Krajowe Stowarzyszenie Ochrony Przeciwpożarowej, USA)

Test ten jest stosowany głównie w przypadku tekstyliów i elastycznych folii stosowanych w zastosowaniach architektonicznych, takich jak zasłony, pokrycia ścian i tła wydarzeń.

Badanie ocenia rozprzestrzenianie się płomienia po wystawieniu na działanie otwartego płomienia.
Materiał musi samogasnąć i nie palić się po ustalonym czasie ekspozycji.
Stosowane są dwie metody:

Metoda 1: Do lekkich materiałów (< 21 uncji/yd²)
Metoda 2: Do cięższych materiałów lub tkanin kompozytowych

Aplikacje:
Ognioodporne folie dekoracyjne stosowane w budynkach użyteczności publicznej, teatrach, na targach i namiotach często są zgodne z normą NFPA 701.

3. ASTM E84 / UL 723 (Właściwość spalania powierzchniowego materiałów budowlanych)

Znany również jako test tunelowy Steinera, ocenia zarówno rozprzestrzenianie się płomienia, jak i powstawanie dymu z materiałów stosowanych do wnętrz budynków.

Wskaźnik rozprzestrzeniania się płomienia (FSI):

Klasa A (0–25): Najlepsza ocena, minimalne rozprzestrzenianie się płomienia
Klasa B (26–75): Umiarkowany rozrzut
Klasa C (76–200): Większe rozprzestrzenianie się płomienia

Wskaźnik rozwinięcia się dymu (SDI):

Mierzy pogorszenie widoczności spowodowane dymem
Niższe liczby są bezpieczniejsze (Klasa A musi mieć SDI < 450)

Aplikacja:
Stosowany do folii ściennych, paneli akustycznych i okładów sufitowych w budynkach, w których krytyczna jest odporność ogniowa wnętrz.

4. EN 13501-1 (Europejska klasyfikacja ogniowa)
Norma EN 13501-1 stanowi część europejskich przepisów budowlanych i jest najpowszechniej uznawaną klasyfikacją testów ogniowych w UE.

Oceny Euroklasy obejmują:

A1 i A2: Niepalne lub prawie niepalne
B: Bardzo ograniczony udział w ogniu
C, D: Dopuszczalne w niektórych zastosowaniach wewnętrznych przy umiarkowanych parametrach
E: Słaba skuteczność ogniowa
F: Nie zadeklarowano właściwości ognioodpornych

Dodatkowo ocena obejmuje wytwarzanie dymu (s1 do s3) i tworzenie kropel (d0 do d2):

s1: Niski poziom dymu
s3: Wysoki dym
d0: Brak płonących kropel
d2: Wiele płonących kropel

Przykład:
Folia z oceną B-s1,d0 oznacza, że ​​ma bardzo ograniczoną palność, bardzo niski poziom dymu i brak płonących kropel.

5. DIN 4102 (Niemcy - obecnie w dużej mierze zastąpione przez EN 13501-1)
Nadal odwołuje się do niektórych branż, szczególnie w starszych specyfikacjach.

B1: Trudnopalny (najczęściej)
B2: Normalna palność
B3: Łatwopalny

DIN B1 jest w przybliżeniu porównywalny z UL 94 V-0 lub Euroklasą B pod względem ognioodporności.

6. FMVSS 302 (Federalna norma bezpieczeństwa pojazdów silnikowych – USA)
Niniejsza norma dotyczy materiałów stosowanych wewnątrz pojazdów mechanicznych, takich jak pokrycia siedzeń, izolacja i folie z tworzyw sztucznych.

Materiał musi palić się z szybkością mniejszą niż 102 mm/min (4 cale/min) podczas badania poziomego.
Jeśli zgaśnie samoczynnie przed osiągnięciem 38 mm, przechodzi automatycznie.

Aplikacja:
Folie ognioodporne stosowane we wnętrzach pojazdów, deskach rozdzielczych lub izolacji przewodów często posiadają certyfikat FMVSS 302.

7. Inne standardy regionalne lub branżowe
CAN/ULC-S109 (Kanada): Do testowania płomienia materiałów elastycznych
BS 476 Część 6 i 7 (Wielka Brytania): Test rozprzestrzeniania się płomienia na powierzchni
Kod FTP IMO (morski): Do zastosowań związanych z bezpieczeństwem morskim, w tym folii stosowanych we wnętrzach statków
JIS L1091 (Japonia): Badanie ognioodporności materiałów tekstylnych, w tym folii

Wniosek
Folie ognioodporne są dostępne w różnych klasach odporności ogniowej, w zależności od zastosowania, standardów branżowych i lokalnych przepisów. Wybór odpowiedniej folii trudnopalnej wymaga zrozumienia:

Konkretny system ocen odpowiedni dla Twojego regionu lub branży
Wymagany poziom odporności ogniowej (np. V-0 vs. B1 vs. Class A)
Niezależnie od tego, czy potrzebujesz również właściwości o niskim dymieniu lub właściwościach niekapiących

Niezależnie od tego, czy pozyskujesz folię do izolacji elektronicznej, wnętrz pojazdów, konstrukcji tymczasowych czy zastosowań architektonicznych, potwierdzenie jej odporności ogniowej jest niezbędne dla zapewnienia zgodności, bezpieczeństwa i wydajności.